poczucie własnej wartości

Niektórzy uwalniają się psychicznie od swoich rodziców dopiero po ich śmierci. Zaczynam mocno, bo to zdanie przyszło mi na myśl w środku tygodnia, gdy zgłaszaliście ból i trud związany z obszarem przepracowywanym w Tygodniu trzydziestym tego Programu. Moja myśl była być może brutalna: “Możesz uwolnić się teraz, po śmierci rodziców, bądź nigdy”.

Jeszcze jeden tydzień z rodzicami i dość trudne zadanie przed nami. Wierzę jednak, że bardzo oczyszczające.

Świadome spojrzenie na swoją relację z rodzicami może pomóc rozwiązań wiele problemów naszego dorosłego życia. Podobnie jak w zeszłym tygodniu wymaga od nas odwagi i gotowości do przepracowania tego, co może trudne i bolesne.

Tydzień dwudziesty ósmy to czas konfrontacji z obrazem nas samych przekazanym nam przez rodziców. Spodziewam się, że może to nie być łatwe. Wiem też, jednak że będzie to jeden z tych przełomowych tygodni w tym Programie.

Tydzień dwudziesty czwarty to czas dla młodszych “ja”, które nadal potrzebują naszej uwagi. Tym, którym nadal ciężko nawiązać kontakt ze swoim wewnętrznym dzieckiem,

W tym tygodniu królowała u mnie bliskość. Wspaniale było poczuć rozpływające się po całym ciele uczucie bliskości. Myślałam, że to uczucie musi zawsze mieć adresata np. ukochanego czy dziecko. Okazało się, że skierowanie jej do swoich młodszych “ja” działa cuda w kwestii zaspokojenia tej potrzeby.

Słuchając, co mają do powiedzenia nasze młodsze “ja”, dowiadujemy się, że brakowało im uwagi, zauważenia, troski, zrozumienia, bliskości, wybaczenia itd. itp. Wszystkie uczucia związane z tymi brakami zranieniami dziecięcego i nastoletniego “ja” determinują nasze dorosłe zachowania, postawy wobec najbliższych, a nawet relacje zawodowe.