Proza

– “Nie podchodzić, nie ruszać, gryzę, kopię i wierzgam” – użyłam zdania zasłyszanego dawno temu od pani kasjerki małego nieistniejącego już kina. Do pisarki. Oczywiście. Gdyż ta wyłoniła się zza prawego mojego ramienia z promiennym uśmiechem na twarzy. – “Coś taka zadowolona?! Nie ma powodów do radości!” – fuknęłam. – “Czymś się gryziesz i widzę,…

– “Nad czym myślisz?” – usłyszałam znienacka za plecami i aż podskoczyłam. – “Spokojnie. Tylko pytam” – cicho powiedziała pisarka, wyłoniwszy się zza mojej prawej. – “Tylko pytam! Gdybyś wiedziała… To byś… To byś… Nie pytała!” – odpowiedziałam nerwowo, jeszcze zerkając na boki i trzymając się za serce. Tak, to serce. Odzyskane spod cmentarza, dziś…

– “Te, pisarka, melduj się tu, paniusiu. Ile razy trzeba Cię wołać?” Jak jej trzeba to jej nie ma. A ja właśnie potrzebuję kogoś od kartek.– “Potrzebujesz czegoś?” – pisarka jak zwykle empatyczna. Czy ona się nigdy nie zraża? To jakaś jednak magiczna część mnie. Na moje odzywki do niej sama bym uciekła. A ona…

– “Te, pisarka! Gdzie się podziewasz?!Chono tu, koleżanko!” Wołam ją, bo chwilę się nie widziałyśmy. Poszła mamrocząc w moim stylu coś o ilości cukru w cukrze i tyle ją widzieli. Już nie wiem, czy lepiej kiedy jej nie ma, czy może warto ją mieć na oku.– “Jestem tutaj.” – odpowiedziała i pierwszy raz użyła mojego…

“Te, pisarka!” – zawsze trzeba ją wołać. Jest jak kot, łazi swoimi drogami, nie wiadomo, gdzie znów przycupła (Oczywiste, że nie przycupnęła – brzmiałoby to zbyt wykwintnie i pisarsko. W <przycupła> mieści się tyle pogardy, że można mlaskać i ciamać (hihi – kolejne trafne słowo) prawie się tą pogardą jak czekoladą oblizywać) lub rozłożyła swój…

– “Te, pisarka.” – zagajam. “Gdzie ona znowu się podziała? Udany dzień. Niczym jej chyba nie uraziłam. Uważam w miarę. Nawet jak na cały mój stosunek do niej i jej uwierającej mnie w każdy możliwy sposób wrażliwości.– “A owszem. Niczym. Zasłużyłam, więc odpoczywam” – wesoło odrzekła pisarka, poprawiając parasolkę w bezalkoholowym (tak przypuszczam) o tej…