Joanna Hudy
Wyręczanie jest jednym z głównych grzechów rodzicielstwa i to jeszcze szybko i najłatwiej rozgrzeszanych. …bo ja to zrobię szybciej. …bo potrzeba dzisiaj ładniej. …bo nie może pójść byle jak. …bo … dodaj swoje argumenty. I tutaj warto dostawić obserwatora z zewnątrz, który brutalnie powie w starym stylu: “Nie pamięta wół, jak cielęciem był”. Nie pamięta.…
“Rozwijanie samodzielności u dzieci to zgoda, by dziecko mogło dbać o siebie i swoje sprawy.” Postawiłam taką tezę, gdyż jestem głęboko przekonana o jej słuszności. Dbania o siebie, swoje rzeczy, swoje sprawy dzieci uczą się od najmłodszych lat – nasiąkają wzorem traktowania ich spraw przez rodziców. Jeśli od początku dziecko uczy się po swojemu, w…
Zero straszenia. Serio. Da się. W ogóle. Zupełnie zero straszenia. Zero straszenia – nawet w żartach, w zabawie.Chyba, że bawicie się i dziecko samo dyktuje warunki zabawy i mówi, jaką postać masz udawać. Jeśli jednak zaczyna protestować – mówić choćby tylko (i aż!): “Mamo/ tato tak nie”, to już sygnał by przestać.Jeśli straszysz dziecko różnymi…
Co jeśli rodzic czuje się źle z komunikatem, który mówi do dziecka? Pamiętam siebie z początków przygody z budowaniem relacji z moim pierwszym synem. Mało wtedy ufałam sobie i swoim uczuciom. Bardzo mocno tkwiłam w przekonaniach, które były powszechnie przyjęte. Jako że lubię na sobie eksperymentować, w jakiejś domowej sytuacji spróbowałam komunikatu, który znałam jako…
Gombrowiczem mi zapachniało w kontekście udostępnianego wczoraj cytatu. Cytat mówił, że dziecko robi dobrze, kiedy szanuje i lubi dorosłego, zamiast się go bać. W komentarzach pojawił się głos o pokazywaniu dziecku, że jakieś zachowanie jest niepożądane. Pierwszym moim skojarzeniem – przyznaję z wyczulenia – było, że chodzi o tłumaczenie. Chyba za każdym razem włączają mi…
Pamiętam mojego dużo mniej niż dwulatka, który pomaszerował radośnie do jakiegoś zajęcia w grupę dzieci – już nie jak wcześniej metr ode mnie, lecz jakieś pięć. Moje matczyne serce zadrżało wówczas: “Wow, to już?… Już tak po prostu odchodzi ode mnie. Przestaje się trzymać przysłowiowej matczynej spódnicy. Czy JA JESTEM NA TO GOTOWA? Czy jestem?…
“Moja mama mówiła do mnie tymi zdaniami, kiedy byłam dzieckiem. Pamiętam, że bardzo mnie to wkurzało” – napisała jedna z mam odnośnie komunikatów z książki “Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły.” Dlaczego komunikaty konstruowane według wzorów proponowanych w tym wychowawczym bestsellerze mogą wzbudzić niechęć a nawet złość w…
Zaskakujące, jak nie widzimy logicznego wynikania. Sama przyznaję, że gdzieś mi to umykało do dzisiaj. To niby takie oczywiste, kiedy wychodzi się z toksycznej relacji, że jej źródła tkwią w dzieciństwie. Szczególnie oczywiste jest to, kiedy patrzymy na osobę wychodzącą z roli ofiary.Nie ma jednak zwrócenia uwagi w drugą stronę – to, co teraz mówimy…
Często przysłuchuję się rozmowom moich synów. Nawet kiedy jestem bardzo zajęta, a oni rozpoczynają dłuższy dialog, zaczynam strzyc uszami w ich kierunku. Uwielbiam ich słuchać i jestem maksymalnie ciekawa ich potrzeb i stanowisk w rozmowie. Sama uczyłam ich mini negocjacji i teraz aż miło słuchać, kiedy rozmawiają – choć czasem ostro, ale rozmawiają, zamiast się…
Właśnie na ile? Życie zadało mi to pytanie ostatnio w dość odczuwalny sposób. Zanim opowiem historię krótki wstęp o mnie. Jestem osobą z małego miasta. Byłam wychowywana, by mówić wszystkim grzecznie “dzień dobry”, o co zdarzyło mi się mieć pretensje, szczególnie do mamy (mamo wybacz). Dorastałam z kolegami i koleżankami, którzy świetnie znali zasady savoir-vivre.…
W pierwszym tekście doszłam to punktu, w którym rozeznaję w sobie, co w rozmowie jest moim ładunkiem emocjonalnym a co tancerki. To bardzo ważne, by wiedzieć i potrafić to rozgraniczyć. Tylko wtedy rozmowa ma szansę być empatyczną. Inaczej może być zarzucaniem dziecka – bo Tancerkę utożsamiam tutaj z dzieckiem – ładunkiem emocjonalnym rodzica – dorosłego.…