Dzień z życia rodzica (2)

Udzielanie informacji Udzielanie informacji w połączeniu z wyrażeniem własnych uczuć odnośnie jakiegoś niepożądanego działania dziecka jest najlepszym narzędziem komunikacji rodzica. Stosuję go permanentnie, wiedząc kilka rzeczy: nie zranię dziecka, dotrę do niego szybciej niż obwinianiem, wytykaniem. Sytuacja z dnia, kiedy zostałam obudzona o 5:25. Kilka godzin później. Młodszy otwiera lodówkę i stoi w niej. Ja myję naczynia. Nie chcę podchodzić, bo mam rękawiczki i chcę szybko skończyć. Mówię: „Lodówka psuje się, kiedy stoi otwarta”. Młodszy wykonuje ruch, aby zamknąć”. Rozmyśla się jednak. Lodówka nadal stoi otworem. Pytam, czy coś chce zjeść. Nie ma odpowiedzi, więc powtarzam: „Lodówka nie może stać otwarta, gdy na zewnątrz jest cieplej, bo się zepsuje, a z nią wszystko nasze jedzenie.” Czuję się jak zdarta płyta, lecz mam świadomość, że z dwulatkiem nie wszystko zaskakuje od razu i że nie umie jeszcze powiedzieć o wszystkich swoich potrzebach. Myślę, że nie wszystko jeszcze potrafi zwerbalizować na zawołanie. Planuję, że dokończę mycie i biorąc go na ręce pokażę zawartość lodówki. Młodszy jednak zamyka lodówkę i odchodzi. Nie myślcie, że na długo. Wraca. Nadal myję, więc kiedy odwracam głowę, widzę otwartą zamrażarkę na dole i lodówkę, a Młodszy małym autkiem jeździ po dole lodówki. Podnoszę głos, bo nie mogę się na to zgodzić: „W lodówce nie można się bawić, bo od wietrzenia może się zepsuć. Zamrażarka tak samo.Trzeba wyjąć, co się chce i zamknąć”. Starszy włącza się z pokoju: „Nie można otwierać lodówki, bo jedzenie się zepsuje i nie będziemy mieli, co jeść”. Muszę docenić, to że Starszy wie i chce się wykazać, lecz nie mogę się zgodzić na udzielanie informacji Młodszemu we dwoje, mówię: „Pe., wiem, że to wiesz i bardzo się z tego cieszę, nie potrzebuję tu jednak żadnej adwokatury, ja rozmawiam z Te.” Młodszy w międzyczasie zamyka obie części. Podchodzę jeszcze, kiedy nie domyka góry, podnoszę go na ręce i pytam, co by zjadł. Wybiera serek. Jaki z tego wniosek? (Poza tym, że trzeba kupić zmywarkę). Od początku chciał coś zjeść, choć tego nie mówił. Gdybym krzyczała i mówiła jakieś nieprzyjemne słowa, dziecko odebrałoby komunikat, że to źle, że sam próbuje dostać się do jedzenia. A tak usłyszał, że mama nie chce, żeby lodówka stała otwarta, bo może się zepsuć. Nic osobistego. To bardzo ważne, bo takich sytuacji w domu jest tysiące i wszystkie budują dziecku wewnętrzny obraz siebie, a także poczucie własnej wartości. Dziecko słyszy, że nie jest źle, że ono otwiera lodówkę, chcąc coś zjeść, czyli wszystko z nim ok i ma prawo sięgać po jedzenie. Przekonuje się także, że mama poda jedzenie, jak tylko skończy, bo wie, o co mu chodzi. Sama jako rodzic też czuję się w tej sytuacji o wiele bardziej komfortowo. Mogę być zadowolona z siebie, bo nie obraziłam, nie okrzyczałam niesprawiedliwie, mimo iż otwieranie lodówki i stanie w niej może mocno zirytować. I tak naprawdę musiałam powtórzyć komunikat tylko kilka razy. Natomiast wiedząc, że komunikat jest sensowny i mówi o istocie mojego „problemu” z lodówką, a dziecko nadal do niej ciągnie, mogłam domyślić się, o co tak naprawdę chodzi niemówiącemu jeszcze dobrze dwulatkowi.